 |
| |
| Er bruist van alles in deze organisatie |
Wilt u mij vergeven dat ik een stokpaardje ga berijden? Doe me een plezier en lees deze inleiding wel uit. Laat me weten wat je er van vond, of je er wat mee kan of je aan het denken bent gezet. Ik vind het allemaal goed. Ook als het even ongemakkelijk wordt.
MEE & de Wering was naar mijn mening te weinig bezig met innovatie en ontwikkeling. Daarom zijn we met de Hogeschool van Amsterdam een traject gestart waarin een aantal van onze gemotiveerde professionals innovaties realiseren. Zo’n traject kost veel tijd en veel geld. Het levert echter ook veel op. Daarover straks meer.
In de regio’s bleken vele initiatieven te zijn op gebied van ontwikkeling van onze dienstverlening. Er bruist van alles in deze organisatie. Soms heel klein en soms wat groter. Willen we ouderen in beweging brengen, dan ontwikkelen we een talentenspel voor ouderen waarbij we focussen op wat er mogelijk is. En dat blijkt veel te zijn. Wat doen we als we vaststellen dat veel ouderen dreigen te verpieteren in tijden van corona, omdat ze nergens heen kunnen? Dan brengen we de wereld naar de ouderen, in de vorm van een tablet. Dan kunnen ze ineens beeldbellen met de kleinkinderen. Ouderen niet digitaal? Focus op wat wél kan. Zoals ons motto getuigt: “Niets is onmogelijk”.
Tijdens het traject met de HvA was een van de ideeën om een game te maken die steekpartijen onder jongeren kan voorkomen. Steeds meer jeugdigen dragen een wapen. Komt er dan mot, dan wordt dat wapen ook gebruikt. Hartverscheurende situaties ontstaan. Ook in ons werkgebied. Eind augustus kregen twee jongens, 18 en 16 jaar, in Julianadorp ruzie met elkaar. Het ging om € 50,-. Er werd een mes getrokken en er werd gestoken. Resultaat: de een naar het ziekenhuis. Nog steeds de vraag of hij het gaat halen. De ander naar de cel. Twee levens in duigen, voor die lullige € 50,-. Dat moet stoppen. Om dat gedrag te veranderen beginnen we bij de jongere, in zijn taal en in zijn omgeving. Inderdaad, dat zijn geen folders. Weer een ‘preek’ van bovenaf gaat ook niet werken. We kozen voor een game: Re:Action. Die game ontwikkelden we met jeugdigen. Een groep van zes jongeren offerde de voorjaarsvakantie op en ging aan de slag. Er werd een script uitgewerkt, ook gebaseerd op hun praktijkervaringen. De gamebouwers van Games For Health bouwden de jongeren om naar avatars en lieten die het script spelen. Tijdens het spel, ik zal niet teveel verraden, kunnen jeugdigen steeds een keuze maken: neem ik een wapen mee? Laat ik het wapen thuis? Vraag ik hulp? Je kunt ook van perspectief wisselen. Van slachtoffer naar dader naar omstander of meeloper. Op deze manier kan in virtual reality worden geoefend met gedrag en gedragsverandering. Wij denken dat we zo bij gaan dragen aan het voorkomen van steekpartijen.
Nu is de uitdaging om zo veel mogelijk jongeren in Nederland de game te kunnen laten spelen. We hopen voldoende middelen te verzamelen om de game door te ontwikkelen. Daarmee kunnen we overgaan op een bedienmodel. Laten we samen met andere partijen jongeren kennismaken met Re:Action en steekpartijen achter ons laten.
Hopelijk heeft deze trotse bestuurder u niet teveel verveeld met zijn verhaal over deze geslaagde innovatie. En dan heb ik nog niet eens verteld over onze blended dienstverlening. Ja, we timmeren aan de weg. Op een eigenwijze manier die past in 2021. Allemaal om onze missie te realiseren: dat iedereen volwaardig mee kan doen in onze samenleving.
Rob C.P. Hartings
Bestuurder |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
